ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ - Πάχνες Λευκών Ορέων

Σεληνιακό μα γήινο

Όρη πολύκορφα Λευκά

Σαν θες ν' ανέβεις στη Σελήνη,

μην ξεχάσεις,

απ' τα Λευκά τα Όρη πρώτα να περάσεις.

Τους κώνους τους να καμαρώσεις.

Τις πέτρες απαλά να τις πατείς

μην τις πληγώσεις.

Τα αγκαθόφυτά τους να χαϊδεύεις,

δεν θυμώνουν.

Στη Σελήνη δεν θα βρεις να δρέψεις.

Τον αετό θα δεις. Μη λησμονήσεις

πως στα κρεμνά φωλεύει.

Τα αετόπουλά του θα πετούν ψηλά όταν γυρίσεις.

Σε φεγγαρόφωτη βραδιά

τις φωτεινές Κορφές τους να μετρήσεις

και στη Σελήνη να μην πας

θ' αποφασίσεις.

Σιμά σου άστρα φωτεινά φεγγοβολούνε

με το δικό τους φως.

Κι αν θέλεις σ' οδηγούνε.

Αφήνεις τη Χώρα Σφακίων στην εξελιγμένη τους τουριστική κατάσταση. Φυσά δυσκός κι η θάλασσα αφρισμένη - οργισμένη ακόμη, απ' το φορτίο του καλοκαιριού, δείχνει πως είναι θάλασσα κι όχι γαλήνια λίμνη. Ανηφοριές και στροφές προς τα δυτικά, βορειοδυτικά. Πέτρα και φτωχή απόξερη χλωρίδα. Αίγες μικρόσωμες τσιμπολογούν σαν όρνιθες το ξερόχορτο.

Αγκομαχούν τα αυτοκίνητα - υποζύγια και η ματιά πέφτει πότε μακρά στη θάλασσα στα χαμηλά, πότε στους χαώδεις γκρεμούς, στα κοντινά.

Κι ύστερα το οροπέδιο της Ανώπολης. Σπίτια αριά κτισμένα. Κυρίαρχη δομική ύλη το εύκολο τσιμέντο και η δύσκολη πέτρα. Καρυδιές, φραγκοσυκιές και η τσουνάτη -μαστοειδής ελιά- κυριαρχούν μετά το χωριό προς τα βόρεια. Το πεύκο, με γλυκύτατο ανοιχτοπράσινο χρώμα. Ο διάδοχος ασφένταμος πιο πάνω ανακατεύεται με το ιδιόμορφο κυπαρίσσι για λίγο, ύστερα εκείνο επικρατεί σαν άρχοντας μέχρι το δασόριο. Άρχοντας επιβλητικός στις ρεματιές, ευθυτενής, ψηλός, μεγάλος, στις ράχες στριφόκορμος, πλαγιόκλαδος, περίεργος και δυνατός, αγκαλιασμένος με τα χαράκια να κοντράρει του αντίπαλου βοριά. Και πάνω απ' τα 1700 μέτρα η Μαδάρα. Η χιλιοτραγουδισμένη Μαδάρα, που διασχίζοντάς την ο νους σου πάει ψηλά στο φεγγάρι, γιατί το τοπίο φαίνεται μπροστά σαν σεληνιακό, μα γήινο, αφού στα λακκιά ξεμυτίζει η λουτσά και στα ράχια έρπει ο χαμόκεδρος κι αναμεσώς των χαλικιών ξεθαρρεύουν και πετιούνται χιλιάδες κρινάκια με τις πρώτες βροχές που και πού σιγοπεταρίζει ο ασπρόκωλος και που ψηλά πετά ο μαυροκόρακας και ο μοναχός αετός. Μοναδικό τοπίο. Χρώματα μαύρα, χρώματα λευκά και κόκκινα, χρώματα γκρίζα διακρίνονται στα εκτεταμένα πετρώματα. Σχήματα διάφορα στην όρθια πέτρα φαντάζουν σαν εναπομείναντες φρουροί της αγριότητας του τοπίου και κωνικά γεωμετρικά, στις Κορφές, φέρνουν στο νου τον γεωμέτρη χρόνο που με τα εργαλεία του -το χιόνι και τον άνεμο- σμήλευε τους ορεινούς όγκους σ' ένα μοναδικό τοπίο.

Σαν νυχτώσει εκεί στα 2000 μέτρα ο ουρανός εκθέτει τ' άστρα του, το βουνό προβάλει την κορυφογραμμή των κώνων του και ο άνεμος σφυρολογά περνώντας απ? τα διάκενα της πέτρας κι απ' τα αγκάθια της ξεροχλωρίδας.

Στο ξημέρωμα η Μεσόγειος αποστέλλει πέπλο φτιαγμένο απ' ολόλευκη ομίχλη και ο «ήλιος πεισματάρης κι υπομονετικός...

ήλιε για πες μας την αυγή που βγαίνεις για σεργιάνι

τα σύννεφα πώς τα σκορπάς και γίνονται αριάνι;»

για να φανούν και πάλι τα Λευκά Όρη ολάσπρα;

Ανεβαίνοντας η ματιά περισκοπεί σ' ολόκληρη την ορεινή έκταση, ο ενθουσιασμός δυναμώνει πόδια και πνεμόνια, για ν' ανεβάσουν το κορμί στην κορφή «Πάχνες».

Στα 2453 μέτρα. Γυροφέρνει από κει η ματιά. Αγκαλιάζει σχεδόν όλη την Κρήτη. Αψηφά το τσουχτερό οκτωβριανό κρύο. Δεν θέλει να κατεβεί στα χαμηλά.

Και σαν κατεβαίνει, γιατί πρέπει να βρεθεί στην καθημερινότητα, ο νους παραμένει εκεί σ' αυτές τις εικόνες, που δίνουν δύναμη για μια πιο ευχάριστη συνέχεια μέσα στη δίνη της κατάρρευσης της λεγόμενης «ελεύθερης» οικονομίας, των αξιών, της επικράτησης του παραλογισμού.

Αποστόλης Π. Παυλίδης

Φωτογραφίες : Ντρετάκης Μανώλης

Φωτογραφίες